Bugünlerde okumaya çalıştığım kitapta iç sesler ve dış sesleri nasıl yönetebileceğimizden bahsediliyor. Akşam bu saatlerde benim iç sesim, yine sevdiğim şiirlerin sahibi Atilla İlhan’ dan geliyor. “Akşamlar roman gibi biterdi, Jezabel kan içinde yatardı.” Dilime pelesenk oluyor, kurtulamıyorum bu iç sesten. Ters yüz filmindeki gibi, içeride duygular, küreleri tutmaya çalışıyor. Bazen inşa ettiğim merkezler, küreler düştükçe zarar görüyor. Üzüntü elini değdirmeye görsün, hemen maviye dönüyor o kürecikler. Ne diyordum, iç seste kalmıştık. Bu iç sesi ve dahasını o kadar başka anlamlar yükleyerek okurdum ki. O “Üçüncü Şahsın Şiiri” yok mu? Unuttum mu diye kendimi yoklardım. Olmayan bir şeylere özlemdi. Yaşanmayacak sanılan her şeye. Sonra Orhan Veli, Cemal Süreya, hatta Shakespeare soneleri… 66.soneyi durur durur söylerdim. Sanırım Ezginin Günlüğü de bestelemişti. Hiç unutmadım. Yani onu da mıh gibi aklımda tutardım velhasıl. Daha neler geldi geçti benim duygu odacıklarından. Düşünüp sindiren, hisseden unutmayan ben, bazen negatif düşüncelere kapılıp yeni bir güne başlayabiliyorum. İç ses duygusal ise daha etkili oluyormuş. Kitapta yine, ” işaret parmağını sallarken sen, diğer üç parmak seni gösteriyor” diyor üzerine basa basa. Acaba diyorum doğru mu? Duygusal sesleri bastır ve işaret parmağını kendine çevir ve sustur şu sesleri diyorum. Vay efendim, bana şöyle demiş, beni böyle üzmüş. Deniyorum…Umarım sınıfı geçerim. Bana bu şiirler artık neden farklı geliyor artık onu da biliyorum. Sindire sindire yaşamıyor, anı hissetmiyorum. An diyince aklımda, birkaç yıl önce yazlıkta, ayçiçeği tarlalarını iki yanıma, denizi karşıma alıp, bisiklete bayır aşağı binmem geliyor. Kendimi çok mutlu hissettiğim bir an, kazınmış yine resimli hafızaya. Çünkü hep bir şeyden sonra bir şey mottosu ile bitiriyorum günleri. Anın kıymetini bilmeyi kendime yeniden diliyorum sürekli. Bedenimi değil, ruhumu doyurmayı hayal ediyorum. Bir yerde okudum. Namazda secdeye varınca, bir sureyi okumak, namazın farzı değilmiş. Huzurda olduğunu hissederek durmak yeterliymiş. Bilginin doğruluğunu bilmiyorum. Ancak, bu bile bir kul için verilmiş bir ödev, bir farkındalık.Adı ne olursa olsun, farkındalık, anda kalmak, mindfulness… İnsan kendine yeni milatlar ilân edebilmeli. Ben de, evdeki akşam, sabah kargaşasını, çocuklarla olan bağırış, çağırış iklimini alt edip, belki yeni bir takvime geçebilmeliyim. Her gün kendime yeni yöntemler bulup, deneyip deneyip başaramadığım günlerin yanına, bir gün de oldu, doydum bugün de demeliyim. Ben kendime o kadar çok şeyler söylüyorum ki, bazen böyle yazı oluyor,bazen yazılamayan, söylenmemiş sözler olarak kalıyor. Kalbimle mi aklımla mı yaşadığımı bilemiyorum bazen. İçimden geldi yazdım yine. 08.02.2022. #içimdengeldiyazdım #bendeninciler