6 Şubat Depremi – Ya sonrası

Düşünsenize, birilerinin dünyasısınız. O dünyası olduğunuz kişi ile iyi gün, kötü gün demeden barışta, kavgada, yoklukta yaşıyorsunuz. Yani bir hayat sürüyorsunuz. O kişi, belki de siz, bir gün vedalaşamadan pat diye gidiyorsununuz. Aynı, uykunun en tatlı yerinde bir göçüğün altında kalıp, vedalaşamadan gitmek gibi. Deprem bölgesinde yakınlarını kaybedenler, dünyalarını kaybettiler. Biz, elimizde telefon, karşımızda TV, sanki bir korku filmi izliyoruz.
Artık enkaz altında kalmayan, evi göçmeyen, depremi hissetmemiş olan bizim gibi insanlar için bile, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı bir hayata devam etmek zorundayız. Bu kadar acıyı birebir en ağır şekillerde yaşamış kardeşlerimiz için hissettiğim çaresizliği anlatabilecek kelimem yok. Umut diye birşey var, var da ardı yok sanki artık. Ne için umut, kim için umut… Annesini, babasını, evladını, tüm ailesini kaybedip bu dünyada yapayalnız kalmış küçük bir çocuk için umut bugün var mıdır?
Aklımdan çıkaramadığım kocaman kara gözlü bebekler, çocuklar, kolları boş analar, babalar ve hep “ya sonrası” sorusu aklımda… Milletçe hep aklımızda, evet ya sonrası???

Aklımdan çıkaramadığım kocaman kara gözlü bebekler, çocuklar, kolları boş analar, babalar ve hep “ya sonrası” sorusu aklımda… Milletçe hep aklımızda, evet ya sonrası???