Vazgeçiş

2 gün önce, kucağımda Kerem, tülün arkasından süzülen güneş ışığının ne de güzel kırıldığını düşünerek dışarı bakıyordum. Zaman bazen durmuş gibi olur ya hani…Sanki ışık, çimlerin her noktasına farklı bir renk armağan etmiş gibiydi. Böyle zamanlara isim vermeye başladım. Vazgeçiş dedim mesela o dakika hissettiğime. Kendimce biricik hayatımda bir vazgeçiş duygusu hissettim. Çünkü ben yoktum, ben ve çocuklarım vardı. Sonra, bazı anları;
– “İşte bu anı unutmamalıyım.”
diye kendime söz verdiğim halde unuttuğumu hatırladım. aslında onları hiçbir zaman unutmadığımızı, bize yaşattığı o anlık hissin ömür boyu bilinçaltımızda beklediğini bildiğimi hatırladım. Herhangi bir tetiklenme anında ortaya çıkan ve bizim fıtratımızı, ilişkilerimizi, seçimlerimizi belirleyen anların geleceğe de sirayet edebilmesi… Hayatın bu manidâr döngüsüyle sadece benim karşılaşma ihtimalinin olmadığını biliyorum. Hayatımız işte böyle bize dokunan, bir etki yaratmada mahir olmasa da, bize dokunması ile bizi geçmişe ve bugüne bağlayan anların bütünü. İçinde insanlar var, olaylar, zorluk, kolaylık, kilometre taşları, dönüm ve dönememe noktaları, sen buradan artık yürürsün, sen de buradan dönersin noktaları. Kimbilir; sayılsa ne çok iniş, ne çok çıkış…Ne çok vazgeçiş.. Bence hepsinin bir anlamı var, her vazgeçiş sandığımızın, her neden ki dediğimizin.
Haziran 19, 2022, #kendimenotlar #içimdengeldiyazdım