Bazı insanlar gitmez ki

Bazen diye bir kelime var, nitelediği zamanı sadece anlatan kişi biliyor. Kişi, o cümleyi kurarken, gerçekten o zamanı biliyor. Bazen lafının yanına ne koysan yakışıyor mesela. Bazı diye bir kelime de var, sadece söyleyenin anlamını bildiği. Bazı insanlar unutulmuyor diyorum mesela. Kimler olduğunu bir ben biliyorum. Bazı anlar dediğimde bir ben biliyorum hangi an olduğunu. O an hissettiğimi anlatacak kelimeleri bulamadığımda, kimi zaman, onca zorluk ve güzellikle geçen zamana bakıp, neydi diyorum. İşte o zaman bazı anları bir ben, bir yaşayan kim ise artık, o biliyor. Göğsümün ortasındaki kalp sızısının, karnımın beni kıvrandıran ağrısına eşlik ettiği bazı anları unutulmayan anılar yerleşkesine gönderiyor, zaman zaman çıkarıyorum. O bazı’ yı bana hatırlatan her hareket, her koku, esen, deniz kokulu o yaz rüzgârı, uzaktan gelen o unutmadığım şarkı hep, önüne bazı eklediğim her kelime ile kendini tekrar, “işte buradayım” diye hatırlatıyor. Bu yazının her yazı gibi bir çıkış noktası var tâbi…
Anneme dün dedim ki:
– Bazı insanların öldüğüne inanılmıyor anne.
– “Doğru ” dedi annem.
O insanların öldüğünü kabul edip, her bazı’ nın bize bir yerlerden getirip hatırlattığını andığımız sürece, o insanlar bu dünyada anılıyor ve yaşıyor. Böyle bir insan olabilmeyi çok isterdim. Öldükten sonra bile içtiği çaya bakıp, olsaydı böyle derdi, şöyle yapardı bile diyerek anılabilmek, sürpriz bir şekilde açmış çiçeğin yapraklarına hiç olmadığı kadar özenle bakarken adının anılması, çoğu zaman iyilikle ve doğrulukla hatırlanmak. Belki de en büyük miras budur. Malûm başka bir şey kalmıyor bir yerden sonra.
Anneannem gideli 2.5 aydan fazla oldu. Önce, kendi kendime dedim. ” Bazı insanların öldüğüne inanamıyormuş insan”. Anneannemin gideceğini hepimiz biliyorduk. Yaşı vardı, son dönem çok da hastaydı. Ama inanamadım toprağa koyduğumuz halde. En son İstanbul ‘ a gittiğimde, anneannemin evinin merdivenlerinden indikten sonra; Anne, anneanneme hoşçakal demeyi unuttum derken cümleyi bitiremedim. Gözlerim doldu. Doğru ya, az önce dualar okuduk, tatlısını dağıttık anneannemin dedim kendime. Allah herşeyin de ölümün de sıralısını ve hayırlısını versin. Her ölüm insana birşeyler hatırlatıyor. Bazen böyle hissediyorsunuz, kimi insan herkes ölüyor, sana ne oluyor dese de. Yaşlıydı zaten dese de, aman ne söyledi dese de. Diyorum ya hep. İnsan duygularıyla var. Her zaman. Ve duygular değişir. Ama bize hissettirdikleri o andır…