Ben bizzat kendim

Hep kendimi açıklama gereği duyuyor(d)um. Sanki insanların kafasındakileri ben düzelteceğim. Oralar bile benden sorulsun, orada da her şey kendi düzeninde olsun istiyorum. Kontrol duygusu gitmiyor benden. Başıma gelebilecek ne varsa kontrol edebilirim gibi gelip, kendimi gereksiz yoruyorum. Neyim var neyim yoksa, kendimi saklamadan anlatıp sonra da beni her tür işlerinde özenle kırıp dökmelerini bekliyorum. Hep aynı serzeniş, akillanmıyorsun diyorum. İnsan görmüyor gerçekten. Ben saf saf anlatırken, susup, sonradan yapacakları, konuşacakları ne varsa onu hayretle karşılamamı bekliyorlar. İnsan görmüyor, her yere elimi uzatmaya çalışırken, benim elimin boşta kaldığı günler oldu bugüne kadar , halen de oluyor. İnsan görmüyor, herkes kendi küfesini doldurma derdinde. Bir gün bir tanıdığım bir laf etmişti.
– Çuvalları köyde eşim kaldırmazdı. Hep benden beklerlerdi. Gücüm yetiyor mu diye düşünmezlerdi, dedi.
Ben de böyleyim. Mecazi o çuvalı ille ben kaldırayım da, beni takdir etsinler diye bekliyorum. Ne safça bir düşünce. Bunun için başka laflar da var ama içerik olarak uygun kaçmaz. Velhasıl insan görüyor, kabul etmesi zor geliyor. Kocaman bir öfke duyuyorum, sonra da açıyorum koruma kalkanlarımı. Bir süre böyle kendi kendime takılıp yine fabrika ayarlarıma dönüyorum. Bu aralar yine, heyy çuvalı ben kaldırıyorum bakın derken takdir göreceğimi sanmışım. Yine dönerim fabrika ayarlarıma, çok sürmez yine. Ne yapayım, hamurum böyle…
Aralık 25,2022
#içimdengeldiyazdım #kendimenotlar