“Anneannemi kaybettik” diyorum.

• “Kaç yaşında” diye soruyorlar.
  87 diyorum. Beni duyuyorsa, diyorum içimden, itiraz ederdi, kuvvetli bir hayır ile.
  -“Hayır, 86! Daha 5 Eylül gelmedi ” derdi.
  Anneannem için bir yazı yazmak istedim. Teyzemin tıpkı erken yaşta kaybettiği teyzesi için yazdığı şiir gibi, büyük teyzemin anneanneme yazdığı, hastalığının tekrarladığını anlattığı o mektuplar gibi. Biz nasıl okuduysak, hatırda olsun istedim. Bundan ötesini bilmiyorum çünkü.
  Tüm kızlarına, sonra tüm torunlara mitokondrileri geçmiş olmalı anneannemin. Enerji ocağı içimizde yanıyor. Bunu hissediyorum. Berrin ablam demişti ki;
• Evren, hepimiz için titreşimler yayıyor ve biz bu titreşimleri duyabiliyoruz.
  Bazen aklıma gelmiyor değil, sahi duyuyor muyuz? Geçmişten bugüne tüm enerjiyi sahiden içimizde taşıyorsak , doğruysa bu…
  Ben sezgileri kuvvetli biriyim. Seziyorum ve varlığına inanıyorum, göremediğimiz onlarca şey gibi…
  Bir gün anneanneme;
• “Anneanne, nasıl bu kadar hayat dolusun? Çok fazla acı, yokluk görmüşsün, nasıl? ” dedim.
  -“Kızım ” dedi bana. “Ben yaşamayı çok seviyorum, içimden geliyor, içim doluyor.” demişti. Sonra kendiliğinden ekledi;
  -“Yalnız, Halil (küçük erkek kardeşi) kendini yaktığında, onu hastanede bırakıp eve geldim ve yatağın üzerine yatıp “hıçkıra hıçkıra” ağladım, işte bir o gün ne yapacağımı bilemedim .” dedi.
  Anneannem bir defa kendini severdi, sevilirdi de. Hatır, kıymet bilirdi. Herkesle her daim iletişim içindeydi. Bize de buyur gel denilen öylesine bir davet teklifini görev addeder, muhakkak ziyaret ederdi. Gezmeyi çok severdi. Buradan Alsancak’ a arkadaşını ziyarete gitmiştik birlikte hatta…
  Kabalık, kötülük karşısında yine nezaketini korurdu. İyi hatırlanan bir insan olmak istiyordu belki, belki de asalet, nezaket içinden geliyordu. Keşke senin gibi olsak anneanne derdim. Cire aseptine kremi sürmediyse, fotoğraf çekmeden önce hemen kremini sürer, biz onu bekler, öyle toplu fotoğraf çektirirdik. Her daim bize şahane yemekler yapardı. Kim ne seviyor, onu düşünerek yapar, o kişi gelemediyse de bir kaba koyup götürürdü. Ben kara lahanayı çok sevdiğimden, Uşak’ a 5 büyük demet lahana ile gelmişti. Önce ezme , sonra da dible yaptık. Gidene kadar yedirdi onu bana, bir daha ne zaman denk gelir, ye kızım demişti. Sahiden de öyle oldu, bir daha denk gelmedi…
  İnsan severdi. Hayatı sevdiği kadar çok hem de. Onu çok üzenleri bile üzmedi. Hep, hatırı büyük olan birini sayar, onun hatırına susardı belki. Kusursuz değildi elbet o da. Hiç nemrut bir yaşlı olmadı. Onu en son gördüğüm 16 Temmuz akşamına kadar her zaman evlatlarından duacı olduğunu duydum. Çok sık teşekkür ederdi. Arasam teşekkür ederdi, İstanbul ‘ a gittiğimiz gün muhakkak telefonla arar, hoş geldin kızım derdi. Çok da muzipti. Bir işkembe çorbası anımız var, herkese güle güle anlatırdı.
  -“Bana ne çok pirzola yedirdin Türkan.” demişti. Ben de;
  -” O ne demek demiştim ” çocuk aklımla.
  Meğer, bir kişiyi çok güldürürsen, ona pirzola yedirmiş gibi olurmuşsun. Böyle bir deyim varmış. Neler var neler…
  Anneannemi 17 Ağustos günü büyükbabamım kollarına bıraktık. İkisini ışıklı bir yerde hayal ediyorum o an aklıma geldikçe… Dolu dolu yaşanmış bir hayata veda etmenin devamı gibi…
  Bir gün bana el ver, dedim. Senin gibi yapmak istiyorum akıtmayı dedim. İyi al o zaman dedi. Verdi elini. O gün bugün bizim çocuklara, neredeyse her gün akıtma yaparım. Bizim evlerde adı akıtma yalnız, krep değil. Çocuklara da söyledim. Krep değil, akıtma… Havada çevirir akıtmayı, alt üst yapardı tabağa koyduklarını. Yanına gider sorardım:
  -“Kişi başı kaç tane düşüyor anneanne” derdim.
  Alttan kenarlarını kıvıra kıvıra sayar, 4 derdi. Dolu dolu yerdik, doyamazdık.
  Örnek alınması gereken bir hayat enerjisi vardı. Şarkı söyler, çiçeğine beste yapar, söz yazardı. Bulutlara bakar mâni yazardı. Beklediğimiz bir haberdi anneannemin gidişi. Sıralı bir ölümdü evet. Hepimizin hayatında çok fazla güzel iz bırakıp gitti. Hep söylerdi. Hiç bir şeyde gözüm yok, sen yanımda ol yeter. Bence o uzaklara bakıp söylediği şarkı yerini buldu. Onlar artık beraber. Nur içinde yatsınlar🙏

İlk gençlik dönemlerinde farklı gördüğümüz, içinde olduğumuz ailenin aslında ne büyük zenginlik olduğunu, sonradan anlıyoruz. Ben, şimdi buradan bakınca her daim kalabalık sofralar hatırlıyorum. Dedemin evinde hep kalabalık sofralar olurdu. Çocuktuk. Hatırlamıyorum ki, ne hissederdim. Ama hep bir iletişim içindeydik. 4 halam var benim. Şanslıyım, 3 de teyzem. Hatta bir teyzem ile iki kız kardeş gibi büyütüldük. Aramızda yıl farkı bile yok çünkü. Anne yarılarım çok yani. Öyle uzaktan bir akraba olma durumu olmadı bizde. Ben Uşak ‘ a gelince, o kadar özlemini çektim ki herkesin, ailemin. Bir gece bir yazı yazdım bu mecraya yine. Gece halam mesaj yazmış, sabah gördüm.
– Halacım, müsaitsen yarın seni görmeye geleceğiz. Halaş der halam. Canım benim der, sever yeğenlerini. Ablamla çok daha farklılar. Yıllarca hala-yeğenden çok yoldaş oldular, hep bir arada aynı aile apartmanımızda. İnsan aslında ne şanslı olabildiğini çocukken anlamıyor. Mesela İpek, yeğenim, bizim halalarımızın, teyzelerimizin de sevgisini alarak büyüdü. Benim çocuklarım arada gördükçe işte… Şartlar böyleydi. İnsanın gücü yetmiyor bazı şeylere. Burada bazı, öylesine bir kelime , sıradan bir zarf değil. Aslında çok güçlü. Hani bir yazı yazmıştım ya bazı ile ilgili. Aynı onun gibi. Bazı şeylere gücüm yetmiyor. Nasip diyorum. Halam bana mesaj attıktan sonra, ertesi sabah bizim evde sofradaydık. Ağzım kapanmadı gülümsemekten. Halam, yazdığım yazıyı görüp keyfimin olmadığını düşünmüş. Baba ocağına, köye gelmiş tüm kız kardeşler. Yere yatak serip yatarken tam;
– Kızlar,demiş halam
– Yarın Türkan ‘ a gidelim.
Burada benim kapım çok açılmaz. Çok mutlu oldum tâbi. Tam bizimkilere göre bir hareket. 2 saat içinde buradaydılar. Halam şimdi hastanede. Yıllar oldu o hastanelere gide gele. Şimdi rahatsızlanmış, yatıyor mecburen. Halamın hasta olduğunu duyunca, önce hayat enerjisi geliyor aklıma. Her ortama ayak uydurması, eline çay servisi yaptığı tepsiyi alıp parmaklarıyla o tepsiye vura vura oynaması, gülmemek için kendini zor tutup hadi, hadi demesi, neler neler… 

Yazın yaptığı karışık kızartma, her daim tertemiz olan evi ve pembe mutfağı, sobanın üzerinde kızarttığı köy ekmeği, çocukluğum ve şimdi aklıma gelen, gelmeyen ne varsa. Hastalık getiririz diye korkumuzdan, İstanbul’ a gitsek de pek görüşemiyoruz. Hep haber alıyor, konuşuyoruz ama. Halama, en son bu da geçecek dedim. Osman Müftüoğlu ‘nun bir yazısı vardı. Bazen, “Bu da geçer ya hu ( hu burada ayrı yazılırmış, kendi vurgulamış) demek gerekirmiş. Çok zor, şöyle de, böyle de demek. Ama halam hep bunu söyler zaten. Gayet iyiyim, hep iyiyim, iyiyim…
Bir gün bana dedi ki halam;
– Yazdıklarını okurken, dedim ki, ben anlatayım, sen benim hayatımı yaz, halam.
Yazacağım hala, sonra bakacağız, nasıl da geçmiş hala diye. Sonra üzerinden tekrar tekrar geçeceğiz. Hem de en güzeli olacak. Sen yazdım bil, inşaallah.
Tüm kalbimle, tüm güzel dualarımı yolluyorum sana. Hepiniz iyi olun, hepimiz iyi olalım.
Not: Bu yazıyı yazmadan önce, yine kelimelerin peşinden gidiyordum. “Kayıp Ruhlar” üzerine düşündüm. Ruhu kaybolmuşları, hep kendini sevip, kendini sayan, saydırmaya çalışanları. Aklıma bir sürü insan geldi. Hem ruhunu kaybetmiş, hem de bu dünyadan gitmiş bile olsa ruhunu halen hissettiğimiz, yani hep andığımız. Şanslıyım, böyle kalabalık, çoğu makara, bazen sıkıntılı, hüzünlü de olsa, birbirine kol kanat geren bir ailem var. Beni belki de bu güç itiyor arkadan. Bilmiyorum. Elbet herkes aslında yalnız. Ama kodlarımız var, yaşanmışlıktan gelen, genlerle aktarılan, gördüğümüz, yaşadığımız, kendimize miras aldığımız. İyi ki var… İyisiyle, güzeliyle, kötüsüyle, acıtanı, yoranı, uymayanı, asla yolda bırakılmayanı ile. İyi ki var aile dediğimiz. Benden size şu mecrada kısacık bir duygu geçtiyse bile ne mutlu bana.